Oorlogsheldin
Uit mijn dagboek van zaterdag 6 mei
2000
“Je hebt
geen idee hoe fantastisch die geluiden uit de keuken klinken,” zei Katinka van
Rood toen ik binnenkwam met de koffie. Ik bracht mijn wekelijks bezoek aan
haar. Door alle t.v.-programma’s rondom 4 en 5 mei èn haar gevorderde leeftijd herleefde
de oorlogstijd en kon zij de meest spannende belevenissen aan mij kwijt.
Haar taak
bestond toen uit het controleren van
veilige onderduikadressen voor Joden en het bezorgen van valse
paspoorten. Niet ongevaarlijk als je bedenkt dat zij met deze papieren plus een
pistool in haar tas in de Amsterdamse tram wilde stappen voor haar dagelijkse
route. Te laat bemerkte zij de forse Gestapo-figuur bij de ingang. Hij pakte
haar tas…, ondersteunde haar bij het trapje en overhandigde weer galant de tas.
Aangekomen
in de Klinkerstraat viel haar oog op een man met twee weldoorvoede Dobermanns.
Kreeg argwaan, want alleen N.S.B-ers hadden goed te eten. Zij vertelde verder,
terwijl zij met een stok tegen het raam drie kauwen wegjoeg: “Ik meldde dit aan het liquidatieteam van
Gerrit van der Veen, maar zij vonden dat ik hem eerst een paar dagen moest
volgen, voordat zij in actie zouden komen. Toen bleek…. “ Zij pauzeerde even om
de spanning op te voeren..: “Toen bleek dat hij op de Oosterparklaan bij een
kraamkliniek de nageboortes ophaalde voor de honden. Het was bijna zijn dood
geweest.”
In 1995 werden
Katinka en haar in 1944 gefusilleerde echtgenoot geëerd met de Yad Vashem, de
hoogste onderscheiding van de staat Israël. “Bel jij die Israëlische Ambassade
even af?” Het was meer een opdracht dan een verzoek. Ik was verbaasd. “Nou,
waarom ga je niet? Het is toch een enorme eer.”
Gedecideerd
zei ze: “Ten eerste is het 55 jaar na de oorlog. Wel een beetje laat en ten
tweede: zoveel mensen bij elkaar kan ik niet aan. Mijn buitenste schil is
weggevallen en dat maakt mij zo gevoelig voor menselijke contacten. Waarom moet
ik mij forceren, niemand heeft iets van de oorlog geleerd.” Haar kin ging
omhoog en gaf haar een waardigheid en zelfs onkwetsbaarheid. Zij had dit ook
zonder medaille. De onderscheiding kwam met de post. “Stuur die maar aan broer,
die vind zoiets prachtig, maar dat doosje is zo briljant, dat houd ik zelf.”
Een volgende
meimaand met haar is er niet meer gekomen. Zij overleed in december 2000.
