margreet hofland

Met een pad als gezelschap

Het is tweede paasdag. Vier Pulchrileden die vandaag op het zonovergoten terras van Pulchri Studio gezeten zouden hebben, zochten elkaar op in de luwte van een leeg plein midden in Den Haag. Je moet toch wat.

Het enige gezelschap waarvan ik de avond ervóór genoot, was een pad, die vanuit mijn tuin met schuifelende tred naar binnen gekropen was. Hij zit nu onder mijn bank in de woonkamer en durft niet meer tevoorschijn te komen. En ik wil mijn voeten niet meer op het parket laten zakken. Hij weet dat ik klaar zit met emmer en schep om hem met harde hand te verwijderen, maar laat zich wijselijk niet zien.

We hebben afgesproken achter de Denneweg bij theater Pepijn, op een pleintje dat geen eigen naam heeft, maar waar de Nieuwe Schoolstraat een ruime bocht maakt. Waar Café De La Gare normaliter een keuze aan zo’n 200 biertjes heeft en waar de zon aan het einde van de middag een graag geziene gast is.

Ik vraag of ik op een van de zes bankjes mag zitten, want de café-eigenaar is ze driftig aan het schuren. “Ja normaal kom ik daar niet aan toe en zit het hier vol met mensen,” zegt hij. “En waar jij zit, daar ben ik pas over drie dagen.” Nu maar hopen voor hem dat de crisis nog even voortduurt, want anders krijgt hij het nooit af.

Het is bitter koud. Een venijnige wind loeit om de hoek. Waar we normaal al lang naar huis zouden zijn gegaan, blijven we nu zitten. Een beetje armoedig, met ieder ons eigen flesje wijn en een glas. We blazen inmiddels op onze koude vingers om ze een beetje warm te houden en laten intussen enkele zeer kleurrijke leden van de vereniging de revue passeren. We moeten wel want thuis wacht ook niemand. Nou ja, in mijn geval een pad. O wat missen we iedereen!

En vanmorgen werd ik nog even door oud-voorzitter Frans de Leef op de vingers getikt. Het pleintje heeft wel degelijk een naam: het Bram van Pijpenplein. Zo zie je maar weer, Google Maps (waar ik het opzocht) is ook niet alles.