Virtueel borrelen

Je blijft toch op zoek naar enig menselijk contact. De eerste keer ‘doen’ we het met ‘Zoom Cloud Meetings’. Via WhatsApp hebben we een tijdstip afgesproken. We zitten klaar - ieder op zijn eigen bank - voor de virtuele borrel. Glaasje wijn ingeschonken, nootjes erbij en met in ons achterhoofd het heerlijke zonnig terras van Pulchri. Daar moet de Gouden Regen nu toch al bijna in bloei staan!

Ik herinner me het gezeur van vorig jaar over die ene vierkante meter in de uiterste hoek van het terras, waar na zes uur nog zon op valt en waar opeens plantjes neergezet waren … Op mijn blote knieën zou ik er nu heen willen kruipen, om desnoods alleen maar in de schaduw te zitten. Ik mis het geluid van keuvelende stemmen en rinkelende glazen. De huismuis die af en toe oversteekt, de friet met extra mayo van Frank … zélfs de daghap mis ik.

Zo’n meeting op mobieltje of laptop is best intiem, las ik in de Volkskrant. En inderdaad, je kijkt zo bij iedereen de huiskamer in. De eerste keer zijn we een uur bezig om het voor elkaar te krijgen. Soms zonder geluid, soms zonder beeld, soms geen van beiden. Als je niet oppast, kakelt iedereen door elkaar. Niet iedereen heeft de meest gunstige hoek uitgekozen om de camera op zich te richten en hier en daar kijken we tegen een flinke onderkin of in donkere neusgaten, soms zie je alleen een kruin of zelfs alleen maar een plafond.

Maar de tweede keer gaat het al beter, nu met ‘Jitsi Meet’. Het wordt zowaar gezellig en we hebben het zelfs nog even over kunst. Net Pulchri. Proost.