Dat
kwam natuurlijk omdat ik gisteren een mail van haar uit Istanbul ontving. ‘Hoe
is het met je? Moet je ook binnen blijven. 'I
am stuck in the house but mostly this is my normal life.’ Voor
mij is het ook niet veel anders dan anders, ik ben de hele dag in mijn atelier.
 |
1995 High tea met Beril in hotel van Orient Express
|
Zo’n
droom haalt mooie herinneringen terug. In Alay Kosku bij het Topkapipaleis
organiseerde ik een tulpenvazenexpositie en gaf een gastcollege aan de Mimar
Sinan Universiteit. ( In Turkije zijn de kunstopleidingen nog steeds onderdeel
van de universiteit.) Het jaar daarop
namen we beide deel aan een symposium in Izmir en maakten we plannen voor een
volgende uitwisseling in Frans Halsmuseum in Haarlem en het Museum voor Turkse
en Islamitische Kunst in Istanbul. De openingen in Turkije zijn altijd een
groots event, waarbij ook televisie en corps diplomatique aanwezig zijn.
Vroeger
wenste ik wel eens een maandje gegijzeld te worden in mijn huis/atelier om
achter elkaar bezig te blijven aan een kunstwerk. Door al het georganiseer schoot dat er wel ns
bij in. Maar nu ik al weken geïsoleerd zit, komt er niets uit mijn handen,
terwijl er genoeg klei in voorraad is.
Dan
is teren op mooie herinneringen een uitkomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten