Vandaag lees ik een artikel in NRC van Mariëtte Haveman. Het gaat over de digitale activiteiten die ons in grote getale overstromen sinds het begin van de coronacrisis. Alsof die filmpjes en 3D wandelingen het museum zouden kunnen vervangen!
het doet mij niets. Alsof een poster van 'Het Joodse bruidje' hetzelfde is als het schilderij zelf. Tegelijkertijd heb ik er niet een echte verklaring voor. Om schilderijen lijkt een soort aura te hangen waarin de schepper nog aanwezig is. Onzichtbaar als kleine deeltjes in de atmosfeer, jazeker, als een soort virus.
Ik bekijk een schilderij altijd van ver en van dichtbij. Ik wil zien hoe de druk op een penseelstreek is geweest om juist dát reliëf te krijgen, maar ik bekijk ook het totaal van alle details bij elkaar van een afstand, die een heel persoonlijk beeld scheppen. Een beeld dat alleen tussen jou en de kunstenaar bestaat. Een filmpje kan dat niet overbrengen.
'Wat de beste van die filmpjes teweegbrengen is geen museumbezoek vanuit de luie stoel of nog meer kunstgenot dan u al gewend was, maar heimwee en verlangen naar het echte werk', zegt Haverman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten