De dag na de opening van de voorjaarstentoonstelling, waar wij niemand een hand of een zoen gegeven hebben, stonden we om vier uur 's nachts op om zo snel mogelijk terug naar ons bergdorp terug te rijden. Onderweg belde ik onze tweeëntwintigjarige burgervader om te informeren of de grens tussen Zwitserland en Italië nog open was. Hij wist het ook niet. Het was rustig en naarmate we de grens naderden, bijna uitgestorven. Ook aan de grens. Zowel aan de Zwitserse als aan de Italiaanse kant was geen douanebeambte te zien.
In ons dorp zijn tot nu toe twee mensen besmet, maar die waren al in het ziekenhuis toen ze getest werden. De eerste valt in de risicogroep wat leeftijd betreft, de ander veroorzaakte een auto ongeluk toen hij achter het stuur een hartaanval kreeg.
Wij zijn nog steeds gezond. Zitten op ons eigen terras, wat geen straf is. De supermarkt van Garzeno zet de online bestelde boodschappen voor de deur, die we na 24 uur uitpakken, alsof het een surprise is. Inmiddels was ik vergeten wat ik had besteld. Het virus kan misschien wel 24 uur overleven op karton, dus ik ben gewaarschuwd.
De burgemeester rijdt het dorp rond met een megafoon: STATE IN CASA . Ook jullie in Nederland, BLIJF IN HUIS,
Groeten uit een dapper dorp in moeilijke tijden.
We maken er allemaal het beste van...
BeantwoordenVerwijderen